lius enim eft chriftiano viro, fortius ecclefise homini, oratione non attingere injuriam, quam illam ulteriori injuria retundere. Et quando injuriis difteria conjunguntur, fatius eft homini prudenti linguae procacitatem linguae abftinentia caftigare.
Sed obfervemus rationem, qua Dominicus Martyre in fuo laudato M.S., utitur ad oppugnandum tres hofce Scriptores, quos in tribus praecedentibus §§. nos confutavimus. Etfi enim, ait ille, commentitia poena , quae Brutiis dicitur impolita, vera fuiflet; adhuc tamen Chrifti Domini temporibus debuiflet abo-leta omnino efle.E t hoc per legem Juliam,an.DCLXIII. ab U. C. , datam , qua poenae omnes in populos in Romanae Reipublicae fide nutantes impolitae, per Senatum abrogatae, refcifiaeque fuerunt. Igitur, ille concludit , nunquam Brutii potuerunt Chrifti Tortores efle ; & quia tempeftate illa Brutiorum non erat peculiare illud ferale munus, etfi aliquando fuiflet; & quia ex omnibus gentibus poterant homines ad illud obeundum acciri, praecipue autem ex Judaeis, qui capitali odio Chriftum infequebantur.
Attamen haec Martyris ratio fatis eflet folida , li lex illa Julia, quam citat, expreflius nominaretur, & legentibus meliori modo conftaret • Quia tamen de illa dubitatur, & non omnibus eft legitima, & genuinaj ideo rationem non magni facimus, nec eam praeceden. tibus aliis praeferre audemus. Nec pariter arridet nobis, Adverfariis concedere, neque per hypothefim, Brutios aliquando infame munus illud exercitafle; quando nos in fuperioribus oftendimus, nunquam in Brutios a Romanis fuifse poena illa animadverfum ; vel quia nec primi ad Hannibalem defecerunt, vel quia nec-ultimi ab eodem rcceflerunt j & fi aliquando fue-